Drie dagen wandelen in Zeeland: rondje Walcheren

Toen ik me bedacht dat ik graag een meerdaagse wandeling wilde maken, schoot mij het rondje Walcheren binnen uit de wandelgids Walcherse Wandelingen. Ondanks dat mijn roots er liggen, ga ik niet vaak wandelen in Zeeland. En dat is zonde, want Zeeland is prachtig!

Het Rondje Walcheren is 75 kilometer lang en bestaat uit vier etappes:

Etappe 1: Souburg – Veere (25 km)
Etappe 2: Veere – Domburg (22 km)
Etappe 3 Domburg – Zoutelande (14 km)
Etappe 4: Zoutelande – Souburg (14 km)

Omdat ik maar drie dagen heb, besluit ik om de laatste twee etappes van het rondje Walcheren samen te voegen.

Dag 1: Souburg naar Veere

Vroeg in de ochtend reis ik af naar Zeeland. Er staat vandaag 25 kilometer op de planning en daar wil ik de tijd voor nemen. Het rondje Walcheren start bij het station in Souburg, waar je ook gratis kunt parkeren. Carolien van het blog Dream the World loopt gezellig twee dagen met mij mee. Al kletsend wandelen we door de lege straten van Souburg richting de Karolingsche burg. Dit groene, omwalde, cirkelvormige terrein is één van de oudste bewoonde plekken van Walcheren lees ik in de wandelgids. Zo’n 1100 jaar geleden stonden in deze cirkel huizen. De wal, met een gracht eromheen moest de inwoners beschermen tegen plunderende Vikingen.

Na Souburg komt er heel even een iets saaier stuk om de snelweg te kunnen passeren. Maar al snel lopen we op een rustige polderweg richting Ritthem. Een mooie onverharde weg omzoomd door knotwilgen brengt ons steeds dichter bij de Westerschelde. Eenmaal op de dijk merk ik hoe hard het waait. Carolien herinnert mij eraan dat het in Zeeland bijna altijd waait, dat was ik alweer vergeten.

Niet ver van de dijk ligt de vaargeul en we zien enorme containerschepen op weg naar het binnenland. Wij zetten koers naar het Ritthemse bos en Fort Rammekens dat daarachter ligt.

Inmiddels is de zon gaan schijnen en genieten we enorm van de herfstkleuren, het stukje strand en het uitzicht op het laatste stukje schorrengebied van Walcheren. Het enorme industriegebied wat daarachter ligt negeren we maar even.

Onderaan de dijk ligt het laatste stuk schorrengebied van Walcheren, als laatste getuige van de dynamische delta, het oerlandschap van Zeeland. Slikken en schorren krijgen ieder getijde verse aanvoer van slib en diertjes, het krioelt er van het leven, waar ook weer vogels op af komen. Er groeien heerlijke zeegroenten als zeekraal en lamsoor. Tot de opkomst van Havengebied Vlissingen Oost was ook dat hele gebied schor en slik. Met veel inspanning van natuurbeschermers is dit stukje gespaard gebleven… Lees ik in de wandelgids.

Toch jammer dat door de oprukkende industrie steeds meer natuur verloren gaat. Maar ik ben dankbaar dat dit laatste stukje behouden is.

Na Fort Rammekens lopen we vooral over grasdijken en dat vinden mijn knieën minder leuk. Het zijn prachtige paden, maar erg ongelijk en ik stap regelmatig verkeerd. Even wat rustiger aan wandelen dan maar.

De route loopt door het vissersdorpje Arnemuiden, dat je ongetwijfeld kent van het bekende liedje over de kerkklokken. Tussen de bosschages door vangen we nog een glimp op van he oude scheepswerf.

Over rustige wegen wandelen we door naar het Veerse Meer. Wat is het genieten om langs het water te wandelen en de enorme stilte te ervaren. Ik weet nog van vorig jaar, toen ik hier een wandelweekend organiseerde met een leuke groep, dat het hier erg drassig kan zijn. Ook nu staat het pad langs het water blank. Voorzichtig zoeken we onze weg over de droogste stukken. Het maakt de wandeling avontuurlijk en stiekem hebben we er grote lol om.

Veere is in zicht! Wanneer we het stadje in wandelen raken we aan de praat met een paar bewoners en krijgen we een mispel aangeboden. ‘Zo rot als een mispel’ ken je die uitspraak? Blijkbaar zijn de lekkerste mispels de mispels die aan het rotten zijn. Erg onder de indruk ben ik niet van dit stuk fruit uit vervlogen tijden. Het is wat melig en er zit weinig smaak aan.

Eenmaal aangekomen in het hotel gaan de beentjes omhoog. In verband met corona is het restaurant gesloten, maar we krijgen een heerlijke maaltijd op de kamer geserveerd. Na een heerlijke wandeldag sluiten we snel de ogen, want morgen staat een nieuwe etappe op de planning.

Dag 2: Veere naar Domburg

Na een heerlijk ontbijt stappen we vol frisse energie naar buiten voor het vervolg van het rondje Walcheren. De zon schijnt en we hebben zin in deze tweede etappe langs de Zeeuwse kust. Maar eerst wandelen we door de Stenen Beer, één van de bouwwerken van Napoleon, over de vestingwallen en de dijk langs het Veerse meer naar het Veerse bos. Vanaf de dijk heb je mooi uitzicht over de Veerse kreek, een diepe geul die ontstaan is door zeewater dat na een bombardement in de Tweede Wereldoorlog vrij in en uit kon stromen.

In het Veerse bos kun je wandelen over het water. Een drijvende brug, die daar ligt, brengt je veilig aan de overkant.. Doordat het brugdek drijft, ligt het bijna gelijk aan het wateroppervlak waardoor het net lijkt of je over het water loopt, heel bijzonder.

Na nog een stuk wandelen langs het Veerse Meer komen we dan eindelijk bij het strand! En ik heb me behoorlijk vergist in hoe zwaar het is om over het strand te lopen met 10 kg extra in je rugtas.

Als tiener was wandelen over het strand en de duinen de training voor het Pieterpad. Zo stoomde mijn vader ons als kinderen klaar om twee weken te wandelen en kamperen. Ik denk dat ik het toen ook zwaar vond, maar was dat echt al vergeten. Want dan denk je lekker aan de waterkant te kunnen lopen, maar met afgaand water zak je nog steeds een stukje weg in het zand…

Maar wandelen langs de zee is fantastisch, dus niet zeuren en lekker doorgaan.

De route vandaag is super afwisselend, want na het strand lopen we een stuk door de polder en dan duiken we het natuurgebied De Oranjezon in. Hier moet je wel even een kaartje kopen voor € 1,- (leden van Het Zeeuws Landschap mogen gratis naar binnen). In de buurt van de ingang van de Oranjezon is het nog best druk, maar naarmate we verder het natuurgebied inlopen wordt het steeds rustiger. Carolien vertelt dat je hier ’s ochtends heel veel wild kunt spotten. Helaas zien wij vandaag geen wild, maar dat maakt het gebied niet minder mooi.

Door de duinen heen verlaten we De Oranjezon. Boven op de duinen hebben we prachtig uitzicht over het strand en de zee. “Is dat een zeehond?” vraag ik aan Carolien. En ja hoor, op het strand ligt een grote zeehond. Enthousiast nemen we foto’s en wandelen voorzichtig het strand op. De zeehond kijkt ons zielig aan (zeehonden hebben volgens mij altijd een beetje een trieste blik) en blijft liggen. Dat is vreemd, meestal vluchten zeehonden zodra er mensen in de buurt komen. We blijven van een afstandje kijken en merken op dat de zeehond wel weg wil, maar moeilijk beweegt. In het water zien we een andere zeehond heen en weer zwemmen. Toch maar even de hulpdiensten bellen, want dit voelt niet goed aan.

Na een aantal keer doorgeschakeld te zijn, horen we dat ze de zeehond vanochtend inderdaad bezocht hebben. Het blijkt een oude zeehond te zijn die waarschijnlijk snel zal overlijden. De hulpdiensten hebben ervoor gekozen om hem in alle rust te laten sterven.

Met een zwaar gevoel zetten we onze wandeling over het strand voort. Het voelt raar om de zeehond zo alleen achter te laten om te sterven.

Het laatste stuk van deze etappe gaat door het natuurreservaat Manteling van Walcheren.

Deze bosstrook werd honderden jaren geleden aangeplant ter beschutting van tientallen buitenverblijven in die tijd. Nu zijn daar nog enkelen van over. Het gebied is tijdens de inundatie van 1944 niet onder het zoute zeewater komen te staan, dus tref je hier bomen aan die ouder zijn dan 70 jaar, best bijzonder op Walcheren.

Bron: Wandelgids Walcherse wandelingen

Vroeger kwam ik regelmatig in dit gebied omdat het zo mooi afwisselend is en natuurlijk ook vanwege het imposante Kasteel Westhoven. Vooral de combinatie tussen bos, park en duingebied vind ik prachtig. Terwijl we zitten te rusten op een bankje horen we achter ons in het bos een burlend damhert, hoe bijzonder!

In Domburg aangekomen zoeken we snel het hotel op. Ik neem afscheid van Carolien die weer naar huis gaat. Morgen loop ik alleen verder.

Dag 3: Domburg naar Vlissingen

Ik word wakker en hoor de regen tegen de ramen slaan. Het wordt een nat dagje vandaag. Maar eerst ontbijten en inpakken.

Wanneer ik het hotel verlaat en de route weer op zoek is het gelukkig droog. De zon laat zich zelfs even zien! Ik geniet er nog maar even van, want er is toch echt meer regen voorspeld vandaag. Over een betegeld duinpad loop ik Domburg uit, op weg naar Westkapelle! De wolkenluchten zijn prachtig, maar soms ook angstaanjagend donker. Gelukkig blijven de ergste buien boven zee hangen, maar ik ontkom er even later niet aan om mijn regenpak aan te trekken.

In Westkapelle is de museumwinkel open waar ze ook een koffie-to-go schenken. Er wordt mij op het hart gedrukt dat ik hem echt niet onder de overkapping mag opdrinken vanwege de corona maatregelen. Ze verontschuldigt zich er een aantal keer voor, maar dat hoeft van mij niet. Ik heb er zelf voor gekozen om in dit hondenweer te gaan wandelen terwijl de horeca dicht is, toch?

Gelukkig is het even droog en geniet ik van mijn koffie op een bankje onder de vuurtoren. Oorspronkelijk is dit een kerktoren die in 1818 een opbouw kreeg en de functie van vuurtoren kreeg.

Intussen trekt de wind flink aan en ik moet nog een behoorlijk stuk. Stevig doorstappen dan maar naar Zoutelande. Daar hoop ik een warme maaltijd te kunnen scoren. Helaas is alle horeca gesloten en is er ook geen afhaal open op deze doordeweekse dag. Tot grote vreugde zie ik dat het kleine supermarktje een broodjesservice heeft. Ik verwen mezelf met een heerlijke lunch die ik buiten in de duinen oppeuzel.

De route gaat na een mooi stuk door de duinen verder over het strand. Maar de wind en regen is snijden in mijn gezicht, dus besluit ik om in de luwte aan de landzijde van de duinen verder te wandelen. Ik stap stevig door want het is echt guur weer en even ergens rustig zitten zorgt er alleen maar voor dat ik afkoel. Omdat ik niet overal onderlangs de duinen kan lopen, ontkom ik er niet aan om over de duinen verder te wandelen. De uitzichten over het strand en de zee zijn geweldig.

Vlissingen is in zicht en als ik de boulevard oploop verbaas ik me erover hoe rustig het ook hier is. Omdat het al eind van de middag is en het zo gaat schemeren besluit ik niet naar Souburg te lopen, maar de route iets in te korten en de trein in Vlissingen te pakken. Deze route lijkt me ook een stuk leuker omdat ik dan nog een heel stuk langs de Westerschelde loop in plaats van langs het Kanaal door Walcheren.

Wanneer ik de dijk oploop hoor ik een doedelzak. Huh? Dat is gek, ik zie helemaal niemand. Ik loop door en zie dan, onderaan de dijk een filmploeg met een doedelzakspeler staan bij het Landingsmonument. Dit monument herinnert aan de amfibische landing van Britse, Nederlandse en Franse commando’s van het No. 4 Commando op 1 november 1944.

Moe maar voldaan kom ik aan op station Vlissingen. Mijn regenpak mag uit, het is tijd om naar huis te gaan met een tas vol nieuwe herinneringen. Ik heb genoten van het rondje Walcheren.