Kloosterwandelen; in stilte tot jezelf komen

Toen ik de uitnodiging kreeg van De Wandelmaat om mee te gaan met een Kloosterwandeling heb ik even moeten nadenken. Ik ben niet gelovig, dus wat heb ik dan te zoeken in een klooster? Wel heb ik een brede interesse in verschillende culturen en religies en ben ik in mijn hectische bestaan wel op zoek naar rustpunten. Al lezend op de website van De Wandelmaat werd ik steeds nieuwsgieriger naar het kloosterleven en een weekend lang in stilte leven.

“Stichting Pelgrimsgemeenschap De Wandelmaat organiseert pelgrimsachtige wandelingen in een religieuze omgeving zodat, in de bedding van stilte, onthaasten, ontmoeting en ver­wondering, iets van het onzichtbare ervaren kan worden.” ~Missie De Wandelmaat ~

Ik koos voor het weekend “Proeven van de stilte”. Dit weekend bestaat uit een driedaags verblijf bij de trappisten in Abdij Koningshoeven waarbij je dagelijks verschillende diensten bijwoont, meegaat in het ritme van het klooster en natuurlijk regelmatig een wandeling maakt.

Proeven van de stilte met De Wandelmaat

Ietwat onwennig stap ik voor het klooster de bus uit. Om mij heen zie ik nog een paar zoekende blikken en de eerste contacten zijn snel gelegd. De poort wordt voor ons geopend en we betreden de stilte van het Klooster. Bij de gigantische houten deur die toegang biedt tot het klooster staat Irene, de reisleidster van De Wandelmaat, ons al op te wachten. In de kleine refter, een van eetzalen in het klooster, worden we ontvangen met koffie.

    

Irene steekt De Wandelmaatkaars aan. Broeder David schuift aan bij de koffie en vertelt ons over de gebruiken in het klooster. De broeders hier leven in stilte en van de gasten wordt dat ook verwacht. Verder dienen we op tijd te zijn voor de maaltijden en te helpen met het afruimen en de afwas. Tijdens het voorstelrondje kom ik erachter dat ik me in een gemêleerd gezelschap bevind. Aan de tafel zit een mengeling van verschillende geloven, maar ook een aantal niet gelovige mensen. Iedereen is hier met zijn eigen beweegreden.

Mijn kloostercel bevindt zich op de tweede verdieping. De trap kraakt bij iedere trede. Door de oorverdovende stilte valt dit extra op. De kloostercellen zijn eenvoudig ingericht. Er staat een bed, een kast, een bureau en een stoel. Verder is er een wastafel om je aan op te frissen. Op de gang zijn de toiletten en douches. Leven in soberheid, zonder poespas. Op het bureau ligt een welkomstpakketje dat bestaat uit een gedichtenbundeltje, een persoonlijk briefje en een rolletje Mentos.

     

De eerste wandeling die op het programma staat, gaat over het terrein van de abdij, dat bestaat uit een tuin, landerijen, bossen en de brouwerij. Buiten het klooster mag wel gepraat worden en al wandelend maken we verder kennis met elkaar. Halverwege de wandeling, bij een vennetje draagt Irene een mooi gedicht voor, passend bij het thema van het weekend. Terug in het klooster is het tijd voor de Vespers, een dienst in de kleine kapel samen met de 18 broeders die er leven. De dienst is een afwisseling van gebeden, gezang, een korte preek en een meditatiemoment. Het voelt heel intiem, maar het valt me wel op dat de liederen en de preek erg zwaar op de hand zijn.

Na de dienst is het tijd voor het avondmaal, in stilte. De avondmaaltijd bestaat altijd uit een broodmaaltijd met soep. Broeder David leest voorafgaand aan de maaltijd nog een gebed voor. Na afloop leest één van de gasten een gebed of gedicht voor om daarna gezamenlijk en in stilte af te ruimen en af te wassen. Dat in stilte eten, afruimen en afwassen voelt in het begin heel raar. Toch merk je ook dat het naar mate je het vaker doet, je er ook een soort aan gewend raakt.

    

    

Later op de avond verzamelen we ons voor een nadere kennismaking en het uitwisselen van de eerste ervaringen, hiervoor hebben we een speciale zaal toegewezen gekregen zodat we de andere gasten niet storen met ons gepraat. Iedereen heeft een gedicht of voorwerp meegenomen dat staat voor ont-moeten. Dit levert mooie en kwetsbare verhalen op. Het is mooi om te ervaren hoe snel deelnemers zich naar elkaar openstellen. Na deze bijzondere eerste dag kruip ik op tijd onder de wol. Morgen om 4:15 uur wil ik de nachtwake bijwonen, dus de wekker staat vroeg.

In stilte samen zijn

In alle stilte wandel ik om 4 uur naar de kleine kapel van de abdij. Wanneer ik de deur opendoe zie ik dat de kapel donker is en er slechts één kaarsje brand. In het zwakke licht van het kaarsje zie ik dat er al een aantal broeders zit te mediteren. Zo onopgemerkt mogelijk zoek ik het juiste gebedsboek en neem plaats op één van de banken. Een bijzondere dienst volgt. Wat er precies bijzonder aan is vind ik lastig uit te leggen. Ik denk dat het te maken heeft met de stilte van de nacht die onderbroken wordt door de psalmen die de broeders zingen.

Na de dienst duik ik nog even mijn bed in en sla daarmee het morgengebed over. Pas bij het ontbijt ontmoet ik de groep weer, maar natuurlijk wel in stilte. Zodra de maaltijd en onze corveetaak erop zitten, trekken we de wandelschoenen aan. Zodra we buiten zijn mag er weer gepraat worden. Al wandelend ontstaan er weer mooie gesprekken over hoe we de stilte ervaren, het leven en de maatschappij waarin we leven.

    

    

Het is heerlijk om de natuur op te zoeken en ik geniet van de zon en de bossen. Zodra we bij het Galgenven aangekomen zijn, leest Irene weer een gedicht voor en vraagt ons vanaf hier in stilte verder te wandelen. Een ieder kiest zijn eigen weg en neemt zijn tijd om even in stilte tot zich zelf te komen. Met een vertraagde pas verwonder ik mij over de mooie omgeving, maar al snel dwalen mijn gedachten af. Wat is het lekker om even helemaal niet bezig te zijn met wat er om me heen gebeurt. Mijn telefoon heb ik sinds de komst in het klooster op mijn kamer laten liggen en dat geeft zoveel rust. Al wandelend in stilte bedenk ik me dat ik dat misschien vaker moet doen. Ik hoef niet altijd online en bereikbaar te zijn.

Met dit mooie inzicht wandel ik met de groep weer terug naar het klooster.

Lectio Devinia

In de middag staat een speels kennismaken met Lectio Divinia op het programma.

Lectio Divina, is de manier van bijbellezen die in de kloosters is ontwikkeld. Het is een meditatieve manier van omgaan met de tekst. Bij het lezen van de bijbel gaat het er niet om of je alles snapt wat er precies bedoeld wordt. Het gaat erom of je erdoor veranderd wordt naar het beeld van God dat in je gelegd is: licht en leven, vrede en recht, liefde en trouw.

Bron: https://www.sporenvangod.nl

We krijgen van Irene een gedicht dat we met de vier stappen van Lectio Devina analyseren en tot ons nemen. Wat we eruit halen delen we in koppels tijdens een wandeling met elkaar en dat levert mooie inzichten op. De inzichten delen we weer met de groep, dat later weer mooie gesprekken oplevert. We eindigen de wandeling bij de Mariagrot op het terrein van de brouwerij. De overgang van de stilte van het klooster naar de levendige wereld buiten de poorten van de abdij is heftig. Bij het proeflokaal van de brouwerij is het door het mooie weer een drukte van jewelste. Het komt heel hard bij me binnen en ik moet er echt even aan wennen. Nadat we onze wandeling af hebben gesloten met het branden van een kaarsje bij de Mariagrot zoeken we een plekje in het proeflokaal. Helaas ben ik geen bierdrinker, dus kan ik niet genieten van een trappistenbiertje, maar bestel ik een lekkere koude rosé.

Zodra ik weer terugkom bij de abdij geniet ik van de stilte. Ik neem even tijd voor mezelf en ga onder een grote boom liggen en dommel al snel weg.

In gesprek

Het avondprogramma bestaat uit een gesprek met Broeder David. Ik vraag hem waarom de Vespers van vrijdag zo zwaar op de hand is. Hij legt uit dat ze volgens een vast ritme van seizoenen bidden. De dienst van vrijdag was één van de zwaarste diensten. Hij vroeg mij om bij de volgende diensten toch weer mee te lezen om het verschil te ervaren.

Na het gesprek loop ik met Broeder David mee naar de keuken om de trappistenbiertjes te halen die we iedere avond krijgen. Met een beetje schaamte moet ik hem bekennen dat ik geen bier drink en mijn eigen wijn mee het klooster in heb gesmokkeld. Daar kan hij wel om lachen en wenst ons nog een fijne avond. Onder het genot van een drankje praten we nog even na over deze dag en de inzichten die het ons gegeven heeft.

We maken het wederom niet laat, want morgenochtend staat er een stiltewandeling bij zonsopkomst op het programma. Ik sla dit keer de nachtwake over en zet mijn wekker om half 6. In de schemer wandelen we het klooster uit. De velden zijn nog bedekt met een dikke laag nevel. Het is nog erg fris en ik kan niet wachten tot ik de warmte van de zon kan voelen. Niet veel later boren de zonnestralen zich een weg tussen de bladeren door. Aan de rand van het bos genieten we van het ontwaken van de natuur en het mooie begin van deze laatste dag in het klooster.

    

De laatste dag is een dag van afsluiten. De laatste wandeling, de laatste dienst en de laatste gezamenlijke maaltijd. Die laatste maaltijd mogen we praten met elkaar. We leren de andere gasten in de abdij kennen en praten over het kloosterleven en hun beweegredenen om af en toe de stilte van dit klooster op te zoeken. Nadat we de kloostercellen netjes hebben achtergelaten, lopen we door de poort weer naar buiten, terug naar de werkelijkheid. Ter afsluiting krijgen we nog een rondleiding door de brouwerij. Daarna is het echt tijd om terug te keren naar het “normale” leven en de hectiek van de dag.

    

    

Ik neem me voor om me vaker even af te sluiten van de online wereld. Maar als ik daar nu op terug kijk merk ik dat dat in de praktijk heel moeilijk voor me is.

Benieuwd geworden naar de reizen van De Wandelmaat? Op DeWandelmaat.nl vind je alle reizen en informatie over deze stichting.

Ik wil De Wandelmaat, Irene en alle deelnemers hartelijk danken voor dit bijzondere weekend.

Dit blog kwam tot stand in Samenwerking met de Wandelmaat.

Bewaar deze wandeling op Pinterest:

---

Wil jij meer gaan wandelen? Schrijf je dan nu in voor één van mijn Online Wandeltrainingen!