S:t Olavsleden dag 13: Sundslågden – Nälden

De laatste dag van mijn wandelavontuur over de S:t Olavsleden is aangebroken. Na het ontbijt neem ik afscheid van mijn lieve gastgezin en loop ik enigszins ontroerd terug naar de route. Ik weet niet of het komt door de warme zorg van Inger en Sverker of omdat ik me besef dat dit de laatste wandeldag is. Ik zucht een aantal keer flink en zet dan de pas erin.

Eenmaal terug op de route wandel ik al snel weer door de bossen over een prettige gravelweg. Het is stil in het bos en ik hoop dat ik vandaag misschien nog wat wild zie. Dan ineens hoor ik het geluid van wat ik denk dat een kraanvogel is. Wanneer ik het bos uit klim zie ik een grote groep overvliegen. Niet veel verder zie ik twee kraanvogels in het veld zitten. Ik probeer ze op camera vast te leggen, maar de foto’s zijn niet al te best…

Mijn eerst stop vandaag is het kerkje van Rödon. Zodra ik langs het kerkje loop hoor ik orgelmuziek. Er staan geen auto’s bij de kerk, dus ik vermoed dat er geen dienst bezig is. Ik zet mijn tas tegen de kerk aan een kijk voorzichtig of de kerk open. Ik duw de grote metalen deur open en kom in een soort voorportaal. De volgende houten deur komt uit in een kleine ruimte met nog een houten deur. Die deur biedt toegang tot de kerkzaal. Terwijl de orgelmuziek klinkt kijk ik in alle rust rond. Ik brand een kaarsje voor iedereen die steun en kracht kan gebruiken en laat een kleine boodschap achter in het gastenboek.

Eenmaal buiten ga ik op zoek naar de stempel voor in mijn pelgrimspaspoort. Ik ben de kerk rond gelopen, het parochiehuis, de oude paardenstallen… Na een kwartier zoeken geef ik het op, ik kan hem niet vinden. Zodra ik mijn route vervolg zie ik ineens het houten stempelkastje aan de het oude pastoriehuis hangen. Zo kon ik toch nog deze mooie stempel in mijn paspoort zetten.

Na Rödon bereid ik me voor op vijf kilometer asfalt. Zodra ik de asfaltweg oploop zie ik een bordje staan, waarop een alternatieve route voor ruiters wordt aangegeven, die ze ook aanraden voor wandelaars. De route is ongeveer drie kilometer langer schat ik in, maar gaat over een lange gravelweg en karrenspoor.

Ik kies voor de alternatieve route, waar ik bijna geen verkeer tegenkom. Deze alternatieve route is minder rijkelijk gemarkeerd dan de oorspronkelijke route, ik ben dan ook blij dat ik het kaartje dat erbij afgebeeld stond goed bestudeerd heb en ik zo met behulp van de app Locus Map af en toe kan checken of ik nog goed zit.

Eenmaal weer terug op de originele route loop ik 100 meter terug om de laatste Olavsbron op mijn eerste deel van het S:t Olavspad te bezoeken. Ook hier zet ik weer een mooie stempel in mijn paspoort. Het plan was om hier op een bankje te rusten, maar de grote hoeveelheid muggen zorgen ervoor dat ik hier zo snel mogelijk weg wil.

Het is weer even klimmen geblazen en intussen voel ik mijn maag knorren. Bovenaan de weg staat een picknickbank met heerlijk uitzicht. Ik plof neer en tover weer een voedzame lunch uit mijn tas. Terwijl ik heerlijk zit te eten komt er een mede pelgrim aangewandeld. Het is Marcus uit Duitsland. Hij schuift gezellig aan en we kletsen over de route.

Wanneer ik besluit door te wandelen, blijft Marcus nog even zitten. We nemen afscheid en wensen elkaar een goede pelgrimstocht.

De route is vanaf hier betrekkelijk eenvoudig, over gravelwegen door bossen, landerijen en gehuchtjes. Achter het kerkje van Näskott zit een zomercafé en ik loop me de komende kilometers al te verlekkeren bij de gedachte aan een heerlijk fika die ik bij wijze van afscheid van deze mooie wandelweken daar ga nuttigen.

Helaas is het zomercafé gesloten en zit er niets anders op dan mijn laatste boterham te eten op een bankje.

Het laatste stuk van de route naar Nälden gaat over een oude koningsweg uit 1800. Ik voel dat mijn benen moe worden en het tempo loopt terug. Eenmaal in Nälden aangekomen zoek ik het adres op van de accommodatie waar ik vannacht slaap. Die blijkt aan de rand van het dorpje te liggen, bovenop de heuvel…

Wat ben ik blij wanneer ik het juiste huis heb gevonden. Moe maar voldaan plof ik neer op een stoel voor het blokhutje waar ik vanavond in slaap. Mijn gastheer verwelkomt me met een grote glimlach.

Niet veel later zit ik bij het gezin aan tafel voor het avondeten en praten we lang door over het pad, de Zweedse cultuur en mijn wandelavonturen.

Voor het slapen gaan kijk ik nog even de foto’s door van de afgelopen twee weken en prijs ik mezelf gelukkig dat ik zo’n fijne en bijna probleemloze tocht gelopen heb. Ik heb zulke mooie mensen ontmoet en zoveel gezien. Dankbaar val ik in een diepe slaap, dromend over de honderden kilometers die nog voor me liggen. Volgend jaar kom ik terug!

Wil je dit wandelavontuur vanaf het begin lezen? Hier vind je het verslag van dag 1

Bewaar deze wandeling op Pinterest: