S:t Olavsleden deel 2 – dag 14 & 15

En toen werd het ineens stil op mijn blog… De laatste paar dagen op de S:t Olavsleden had ik geen zin meer om via mijn telefoon een blog te schrijven, foto’s te bewerken en alles online te zetten. Ik was daar stiekem toch zo’n 2 tot 3 uur mee bezig. Dus werd het even stil. Maar ik zal jullie het laatste mooie stuk van mijn trektocht niet onthouden. Lees snel hoe dag 14 en 15 mij vergingen.

Dag 14 op de S:t Olavsleden van Boräs naar Ersgard

Als laatste pelgrim trek ik de deur achter mij dicht van boerderij Boräs, ik maakte nog een kort praatje met de boer en ga op pad. Het eerste deel van de route bestaat vooral uit rustige asfaltwegen met links en rechts genoeg te zien. Ik kom langs blokhutjes met bomen op het dak, een prachtig meertje, een schattig kerkje dat helaas gesloten is en tientallen boerderijen. Mette en Marja heb ik inmiddels alweer ingehaald. Na zo’n 8 kilometer gaat de route dan eindelijk een gravelweg op richting de berg Kokasen. Er staat een waarschuwingsbord dat de weg afgesloten is, als dat maar goed komt… Bij een afslag naar rechts is voor mij even onduidelijk of ik die moet nemen of niet. Het is een smal modderig pad waar niet heel duidelijk is aangegeven of de route hier ingaat. Ik check even het GPX bestand en besluit het pad te nemen. Het modderige graspad met hier en daar een paar planken om de natste gedeeltes door te komen vraagt om concentratie. Het is echt weer even aanmodderen, maar dan wordt ik uiteindelijk wel getrakteerd op een prachtige rustplek. Terwijl ik alle tijd neem om te lunchen begint het weer zacht te regenen, wat ben ik blij met de schuilhut waar ik droog mijn boterhammetjes opeet. En dan ineens hoor ik “joehoe, Wanda”, daar komen Mette en Marja aan geglibberd over het pad. Ook zij hebben echt even staan twijfelen bij de splitsing, maar kozen uiteindelijk ook het juiste pad. Gedrieën lopen we weer verder.

De route klimt nog even door over smalle en soms ook rotsige paadjes. Niet veel later komen we op een prachtig uitzichtpunt waar we rondom ineens overal bosbessen zien, daar genieten we goed van. De route gaat verder door moerasgebieden en over smalle bospaden die klimmen en dalen. Tot we echt de indaling inzetten tussen rotswanden door. Eenmaal beneden staan we plots in de bewoonde wereld, drukke wegen en vliegverkeer. Bij het kerkje van Vaernes halen we nog een stempel, ook dit kerkje is helaas dicht. Het naastgelegen café is gelukkig wel open, koffie met cake hebben we wel verdiend.

Dan volgt nog een paar kilometer saai asfalt naar onze herberg voor de nacht, Ersgard. Mijn mede-pelgrims slapen in het hotel, ik heb een bed in de pelgrimshut geboekt. De pelgrimshut ligt zo’n 100 meter van het hotel af, naast de rivier. Het is een eenvoudige hut met vier bedden, een kachel, een tafel met stoelen en een eenvoudig keukentje. Het is fris en vochtig binnen, dus ik stook direct de houtkachel op. Als de hut comfortabel warm is en het vuur weer gedoofd loop ik terug naar het hotel voor een warme douche. Fris en fruitig loop ik de eetzaal binnen, hier dineren alle pelgrims gezamenlijk aan één tafel. Er sluiten ook nog vijf fietsende pelgrims aan. We krijgen een heerlijke vissoep met lokaal gavangen vis en versgebakken brood, het smaakt echt geweldig. Ondertussen delen we onze avonturen op de S:t Olavsleden met elkaar.

Moe en voldaan wandel ik weer terug naar mijn hut, ik stook nog even de kachel op en duik dan lekker mijn bedje in.

Dag 15 op de S:t Olavsleden van Ersgard naar Folden

Vroeg aan het ontbijt en daarna weer lekker op pad. Mette heeft een rustdag, we nemen afscheid van elkaar, misschien zien we elkaar nog in Trondheim. Ook vandaag begint weer met asfalt. Na 4 kilometer kom ik langs het kerkje van Lanke, hier staat Marja met een Russische pelgrim op de fiets te praten. Hij vertelt dat hij eigenlijk zijn land niet mocht verlaten, maar met een smoes de grens over is gekomen. Wat hem te wachten staat als hij weer terugkomt weet hij niet. Het verhaal grijpt mij best aan en houdt me die dag echt bezig. 

Marja en ik lopen samen verder. Zodra we de bebouwde kom van het plaatsje Hell achter ons laten begint het grote genieten. We duiken diep de natuur in en het is weer goed opletten waar ik mijn voeten neerzet. Tussendoor stop ik regelmatig om even van de omgeving te genieten, wat is het hier mooi! Bij een gravelweg kunnen we even op adem komen, we hebben er inmiddels zo’n 9 kilometer opzitten, maar het zwaarste stuk komt nog. 

Het landschap wordt steeds ruiger en geeft echt het gevoel midden in de wildernis te zijn. Echt snel gaat het niet, vol concentratie zorgen dat je schoenen niet te nat worden of dat je uitglijdt, het is knap vermoeiend. Als we denken alles gehad te hebben, komen we op een breed pad dat door koeien volledig kapot getrapt is. Voeg daar de nodige regen aan toe en het is glibberen geblazen. Gierend van het lachen leggen we dit stuk af. Wat zijn we blij als we eindelijk de gravelweg zien die ons naar onze eindbestemming van vandaag brengt.

Aangekomen in Folden blijkt onze gastvrouw een Nederlandse te zijn. Ze liep in 2019 de S:t Olavsleden en werd verliefd op onze gastheer Berndt. Inmiddels zijn ze al een aantal jaar samen en reist ze regelmatig af naar Noorwegen. Na een warme douche is het tijd voor het avondeten. Dit keer schuif ik aan aan de keukentafel en genieten we samen van een heerlijke traditionele soep tijdens een goed gesprek. Ik twijfel nog een beetje wat ik morgen ga doen. De volgende twee etappes zijn beide 16 km. Als ik ze samenvoeg ben ik morgen al in Trondheim… Ik begrijp wel van onze gastheer en -vrouw dat een groot deel van de volgende etappe behoorlijk nat kan zijn, het alternatief is omlopen via een gravelweg. Ik ga er nog een nachtje over slapen.

LEAVE A COMMENT

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

No comments