S:t Olavsleden deel 2: dag 16 & 17

Het einde is in zicht. Na een heerlijke nachtrust volgt nog een uitgebreid ontbijt met de gastheer en -vrouw. Marja heeft aangegeven de laatste twee dagen alleen te willen lopen, iets wat ik volledig begrijp. Zo krijgen we beide de kans om deze mooie tocht te overdenken en ieder op onze eigen manier af te sluiten. 

Dag 16 van Folden naar Vikhammer 16 km

Ik slinger mijn tas weer op mijn rug. Voor vanavond heb ik een accommodatie geboekt, maar die is nog niet bevestigd. Er liggen nog twee etappes van 16 kilometer voor me. Omdat ik nog geen bevestiging heb van de accommodatie heb ik de vrijheid om eventueel te besluiten in een keer naar Trondheim te lopen.

Maar eerst deze natte etappe maar eens zien te overleven. Want kilometers wandelen over gravelwegen zie ik niet zitten. Dus kies ik voor de originele route met kans om wederom natte voeten. Na een paar kilometer wandel ik over een kerkenpad het bos in. Het is wederom sprookjesachtig. Langzaam klim ik naar een soort hoogvlakte, waar het meer open wordt. Zou ik nu dan eindelijk elanden gaan spotten? Ik hoop het zo!

De zon lijkt het voorzichtig te winnen van de regenwolken. Als ik bij een mooie schuilhut kom, besluit ik even te genieten van de stilte, de zon en de schitterende omgeving. Dan zie ik Marja over het pad naar boven komen. Het kon ook bijna niet anders dan dat we elkaar toch weer tegen zouden komen. En dat is ook helemaal niet erg. Na een kort praatje ga ik weer op pad, Marja blijft nog even genieten van deze bijzondere plek.

Het pad daalt weer af, richting een meer. Het is goed opletten. Het pad bestaat uit veengrond en stenen. Of je zakt tot je enkels uit, of je glibbert over de stenen. Een valpartij is altijd dichtbij. Bij het meer is een gezin uit Trondheim aan het kamperen. Dik ingepakt genieten ze van de natuur. Ze trekken er vaker met de kinderen op uit om 1 of 2 nachtjes in de natuur te zijn. Hoe tof is dat!

De ondergrond is hier zo drassig dat ik over planken verder moet wandelen rond het meer. Wanneer ik weer op vaste bodem sta gaat het mis. Mijn schoen verliest grip op een steen, mijn been maakt een enge bocht en mijn wandelstok knapt nog net niet. “Shit, ik breek mijn been” schiet het door me heen terwijl ik met een doffe klap op de steen val. Een enorme pijnscheut volgt. Eerst even checken of alles nog werkt. Ik kan mijn tenen nog bewegen en mijn knie optrekken. Gelukkig, waarschijnlijk niets gebroken, maar wat doet mijn scheenbeen enorm veel pijn. Ik worstel me uit mijn rugzak en schuif die onder mijn been. Zo lig ik een tijdje op het pad. “Kan ik nog lopen?”, “Hoe ver is het kruipen naar dat gezin dat aan het kamperen is”, “Marja zit nog achter me toch?” zijn gedachten die door mijn hoofd gaan. Ik weet dat ik net een weg overgestoken ben en dat daar een huis stond, hulp is dus niet ver weg. Ik pak mijn telefoon erbij en zie dat ik 1 streepje bereik heb, gelukkig. Ik app mijn vriend dat ik lelijk gevallen ben, maar dat ik waarschijnlijk niets gebroken heb. Na een kwartiertje is de ergste pijn weggetrokken en sta ik voorzichtig op. Ik kan mijn been gewoon belasten. Nog even een appje naar mijn vriend dat alles ok is en dan door. Ik kies ervoor om de route te volgen en niet terug te lopen naar de weg en die te volgen. Daar krijg ik later spijt van. Niet omdat het geen mooie route is, maar hij is best uitdagend. Ik merk dat ik minder zeker loop en bang ben om weer te vallen. Gelukkig gaat alles goed.

Bij een mooie picknickplek beluit ik een extra rust in te lassen en vandaag niet door te lopen naar Trondheim. Ik trek mijn schoenen en sokken uit zodat die weer wat kunnen drogen en geniet van mijn lunch. Daar komt Marja weer aanlopen. Ze komt er even bijzitten en samen lopen we het laatste stuk van deze etappe. Marja wordt opgehaald door onze gastvrouw van afgelopen nacht, zij slaapt daar een extra nachtje. Ik buig af naar mijn accommodatie, waar ik inmiddels de code van de deur voor heb gekregen.

Vanavond slaap ik in een sportzaaltje, in een aparte ruimte is een keuken. Er zou eten in de koelkast en de vriezer liggen, maar dat is niet meer dan een pizza. Er volgt nog een wandeling naar het dorp met een pittige afdaling en daarna dus ook weer klimmen. Terug in mijn accommodatie voel ik dit flink in mijn been. Dus met het pootje omhoog en de rest van de avond lekker lezen.

Dag 17: van Vikhammer naar Trondheim 16 km

De laatste dag is aangebroken. De route loopt vandaag grotendeels langs het Trondheimfjord. Maar eerst nog een stuk over een asfaltweg, waar na ruim een kilometer de laatste paal staat met de afstand tot Trondheim. De vraag is alleen of er nou 12 of 14 km op de paal staat… Deze paal staat vlakbij het Sakvikkorsen, een kruis bij een prachtig uitzichtpunt. Hiervoor moet ik wel 100 meter een klimmend bospad volgen van de route af. Ik ben blij dat ik die moeite genomen heb. Hier stond in waarschijnlijk in de middeleeuwen al een kruis, op de plek waar pelgrims voor het eerst Trondheim zagen liggen. Het is een mooie plek die je zeker niet voorbij moet lopen.

Dan begint de afdaling naar de waterkant. Door parken en woonwijken wandel ik langzaam naar Trondheim. Ik merk dat ik vertraag, regelmatig even ga zitten of stilsta om het allemaal in me op te nemen. Ik wil niet aankomen lijkt het wel. Ik stel het uit. Maar er is geen ontkomen aan.

Bij de kerken op de route hoop ik nog een mooie stempel te scoren en een kaarsje te kunnen branden. Helaas zijn de kerken dicht, dat kaarsje moet wachten tot in Trondheim

Na zo’n 13 kilometer wandel ik de buitenwijken van Trondheim binnen. Ik heb meteen door wanneer ik het centrum inloop, honderden toeristen, wat een drukte! Snel wandel ik naar de Nidaros Kathadraal. Ik ben er! Blijdschap, maar ook een beetje verdriet omdat het voorbij is. Na de standaard foto bij de nul-paal wandel ik naar het Pelgrimscentrum. Hier haal ik mijn Olavsbref en wordt er alle tijd genomen om mijn prestatie bij te schrijven in het grote pelgrimsregister. Ik raak aan de praat met een pelgrim uit Amerika op het terras. Terwijl we onze avonturen uitwisselen en elkaar bijpraten over de gekozen routes, wandelt Marja binnen. Een dikke knuffel volgt, wat een top vrouw is dat toch, zij liep de Olavsleden in één keer helemaal vanuit Selanger naar Trondheim in 30 dagen. We proosten er op tijdens het diner. Op naar nog veel meer wandelavonturen, want er is nog zoveel moois te ontdekken.