De boer had zich verslapen, dus het ontbijt was iets later vandaag. Geen probleem, er was koffie en dat is voor mij altijd het belangrijkste om wakker te worden. Daarna op pad, met regenkleding aan, want het belooft een natte dag te worden. Het begint vandaag al direct met stijgen, niet mijn favoriete manier om een wandeling te starten. Dan blijkt het pad ook nog eens niet heel goed begaanbaar en begint het te regenen, ik heb het even niet naar mijn zin. Gelukkig is de omgeving wel mooi en al snel klaart mijn nukkige bui op.
Na een mooi stuk door de natuur, vol paddestoelen en vergezichten, volgt een 6 km lange gravelweg. Als ik eindelijk de weg af mag breekt de zon door, tijd voor een pauze. Later blijkt dat Mette en Marja alweer een tijdje met elkaar oplopen en een 200 meter verder pauze zaten te houden. Uiteindelijk lopen we weer als drie vikings verder.
De route klimt nu echt de natuur in en je zou denken hoe hoger je komt hoe droger het wordt, maar dat lijkt hier wel omgekeerd. Het pad is modderig en nat, het kost regelmatig moeite om een voet uit de drassige ondergrond te trekken. Maar het is wel echt een fantastisch mooi stuk van de route, ik geniet enorm. In het begin let ik nog op dat ik mijn voeten op de droogte delen plaats, maar op een gegeven moment maakt het allemaal niets meer uit. Mijn schoenen zijn nat en ik glij ook nog eens uit. Gierend van het lachen kom ik weer overeind. Het is maar goed dat mijn mede-pelgrims te druk waren om zelf veilig over het pad te komen, want dit had geen charmante foto’s opgeleverd.
Vanavond slapen we weer alledrie op dezelfde locatie, een oud huis bij een boerderij. Er moet hier zelf gekookt worden met de ingrediënten uit de voorraadkast en vriezer. Ik draai een prima maaltijd in elkaar, een pelgrimsmond is niet zo kritisch 😉.
In een krakend ledikant dat minstens 100 jaar oud is val ik uiteindelijk in een diepe slaap.
De volgende ochtend vroeg op om havermoutpap te maken voor het ontbijt. Dat blijkt een prima motortje om de dag mee te starten, ik loop als een speer! Eerst naar Markabygda om de kerk te bezoeken. In het parochiehuis sliep vanacht een pelgrim uit Canada, een klein geluk voor ons, want zij weet de sleutel van de kerk te vinden. Waar het kerkje aan de buitenkant wel wat liefde kan gebruiken, is deze van binnen echt prachtig! Fijn dat we de mogelijkheid kregen om dit te bekijken.
Al snel laat ik de dames achter me en stamp ik de heuvel op. Eerst nog even over asfalt en daarna over een kilometerslange gravelweg. Dat klinkt saai, maar dat is het absoluut niet! De omgeving is prachtig en ik kijk mijn ogen uit. De weg slingert tussen meren, veengebieden, bossen en rotspartijen door. Halverwege staan er zomerhuisjes, bij een van die huisjes raak ik aan de praat met een oudere mevrouw. Ze biedt me direct aan om mijn water aan te vullen vanuit haar bron. Dit is ook voor hen de watervoorziening, 2x per dag loopt ze vanuit het huis zo’n 100 meter naar de bron om een emmer water te halen.
Aan het eind van de middag neem ik nog even een frisse duik in het meer, brrrr dat was kouder dan verwacht.
Na een tijdje opwarmen in de zon is het tijd om de laaste kilometers te lopen. Ook vanavond slapen we weer in een oud huis op een boerenerf. Eenvoud is hier het juiste woord, met een gezonde dosis gastvrijheid maakt het dat ook dit weer een bijzondere plek is om als pelgrim te overnachten.
Wim Brundel | 26 juli 2022
|
Heel leuk om jou te volgen dat is weer eens wat anders dan de 4daagse van Nijmegen lekker rustig bij jou als ik dit lees. Wandel ze verder en ik blijf jou volgen.