S:t Olavsleden deel 2 – dag 5 & 6

Na een werkelijk fantastisch ontbijt heb ik besloten om toch maar een doos te vragen en mijn tent, kookspullen, matje en wat andere overbodige spullen zoals een zaklamp (want het wordt hier niet donker) terug naar huis te sturen. Met een grote doos onder mijn arm loop ik naar het postagentschap. Meer dan 3,5 kilo minder in mijn rugzak, dat scheelt een hoop.

Het is tijd om te gaan lopen. Via een asfaltweg wandel ik Åre uit richting Duvet. Duvet is de laatste plaats in Zweden waar ik nog boodschappen kan doen, voordat ik zeker 3 maar misschien wel 4 dagen niks ga tegenkomen. Dus ik moet nog even inkopen doen.

Ik dacht dat ik alleen maar langs de asfaltweg zou lopen, maar gelukkig gaat de route er ook zo nu en dan even af om een gravel pad te pakken. Er komt steeds meer zicht op de bergen waar sneeuwvlaktes op liggen, ik merk echt dat ik naar hoger gebied trek.

Aangekomen in Duvet bezoek ik eerst het kerkje. Deze is open dus ik kan weer een kaarsje branden. Eenmaal buiten zie ik het stempelkastje en kan ik weer een stempel in mijn pelgrimspas zetten. Na het bezoek aan de kerk ga ik naar de supermarkt, even goed nadenken wat ik nodig heb.

Als alle boodschappen zijn gedaan is het tijd om de bergen in te trekken zou je denken, maar dat is het niet. Weer een lange gravelweg en later een stukje langs de E14 met een hele spannende brug waarbij het verkeer vlak langs elkaar heen gaat en ik als voetganger ook ergens mijn plekje moet vinden. Ik leg hem bijna rennend af.

En dan laat ik de E14 eindelijk achter me. Ik sla rechtsaf en er ligt nog 8 kilometer aan asfalt voor me. Het is saai: bomen, asfalt, nog meer bomen en nog meer asfalt. Auto’s houden over het algemeen redelijk goed rekening met de voetgangers hier op de weg dus ze wijken uit, maar een enkeling lijkt me niet te zien. Ik moet dus alert blijven.

Eenmaal aangekomen bij mijn accommodatie, die trouwens 2 km van de route ligt, ben ik blij dat mijn schoenen uit kunnen. Mijn gastvrouw wijst mij waar de hut voor de Pelgrims is. Daar ontmoet ik Rita, een Pelgrim uit Finland. Zij slaapt veel in haar hangmat, lekker in de bossen, maar kiest er nu voor om even te genieten van het comfort van een bed en een warme maaltijd.

Het is gezellig om na zo’n lange wandeling in mijn eentje even een kletspraatje te kunnen maken. Maar ik wil ook nog even de grootste waterval van Zweden bekijken, deze ligt vlakbij de accommodatie.

Onze gastvrouw maakt een heerlijke maaltijd van verse zalm, met gekookte aardappeltjes en een salade. Als toetje krijgen we nog een heerlijk stukje cake. Glaasje wijn erbij maakt het geheel af. Onze gastheer komt er nog gezellig even bij zitten voor een kletspraatje. Nou ja dat kletspraatje dat zijn best wel intensieve gesprekken over Rusland, Oekraïne de boerenprotesten in Nederland en alcohol in Zweden, Noorwegen en Finland. Het wordt een gezellige avond, maar ik maak het niet te laat.

Nog even snel een blog schrijven en dan is het tijd om te gaan slapen.

De volgende ochtend sta ik vroeg op, want onze gastheer is zo aardig om de 2 km asfaltweg, die we hebben moeten lopen om bij de accommodatie te komen en geen onderdeel is van de route, ons te brengen met de auto. Daar maken we dankbaar gebruik van, want er staat al 21 km asfalt op het programma.

Het is prachtig weer en het lopen gaat heerlijk. Het landschap verandert langzaam van bossen, naar meer veengebieden, meren en in de verte de bergen. Er is genoeg te zien en de kilometers vliegen voorbij. Na 14 km besluit ik even te rusten. Mijn water is inmiddels op, dus haal ik water uit de rivier. Natuurlijk filter ik het water voor ik het drink, ik heb geen zin in buikpijn.

Nog maar 7 km en ook die gaan als een speer. Aangekomen bij Medstugan, waar ik een bed geboekt heb, zie ik dat het 1 uur ‘s middags is. Er is niemand te vinden op het erf en eigenlijk is het wel vroeg. Morgen staat er een zware etappe van 33 km op het programma, over een hoogvlakte. Ik besluit nog 10 km door te lopen naar de volgende accommodatie. Een telefoontje en ik heb een kamer geboekt in Skalstugan, een bankiershotel.

Die laatste 10 kilometer zijn wel iets zwaarder, maar ik red het. Ik plof vermoeid op bed en sleep me daarna naar de douche. Om 6 uur word ik aan het diner verwacht. Ik voel me wat ongepast in mijn wandelkleding. Gelukkig zijn er nog twee andere Pelgrims uit Zweden. Ook dit wordt weer een gezellige avond in een bijzonder hotel met een rijke historie.

Lees hier het verslag van dag 7.