GPS-Hike dag 3: Genieten van de zon en het Brabantse land

De nacht was koud, zo koud dat Linda om 2 uur de warmte van het kampvuur opzocht. Mijn nieuwe matje en geleende slaapzak hielden mij gelukkig warm. Na een toch wat onrustige nacht, ligt er een prachtige zonnige dag voor ons.

Wederom worden er weer eieren voor ons gebakken, we komen echt niets te kort tijdens de GPS-Hike. Coen (staf) roept dan ook regelmatig “Wij houden niet van afvallers, tijdens deze HIT kom je alleen maar aan”. Na het stevige ontbijt pakken we alles weer in en gaan we op pad.

“Vandaag wordt het echt speuren” zegt Erwin. Hij heeft deze route gemaakt en de gemene glimlach op zijn gezicht zwaait hij ons uit.

Aanwijzingen zoeken

Bij het eerste punt zien we de volledige groep staan, er klopt iets niet, ze staken. Gelukkig is er 1 iemand zo wijs om even te bellen. Klein foutje in de beschrijving, met een extra aanwijzing komen we eruit en kunnen we verder. Bij het volgende punt moeten we ook echt goed zoeken. Ach, het is niet voor niets de Grote Paas Speurtocht waar we aan meedoen. Na wat heen en weer lopen en zoeken met de hele groep, wordt de aanwijzing uiteindelijk gevonden. We kunnen weer door!

Niet veel later arriveren we bij de koffiepost. Na al dat zoeken gaat er wel een kopje koffie (of 2) in.

De route gaat verder door de bossen en over landerijen. We luisteren aandachtig naar het verhaal van Felix Roelen die aan de dood ontsnapt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Met de aanwijzingen uit het verhaal, vinden we het volgende coördinaat. Het zonnetje brand inmiddels lekker en de stemming zit er goed in!

Op een groot veld gooien we de tassen af, rust! We genieten van de zon, gezelligheid van de andere teams en de rust voor onze voeten. Het doet ons goed. We komen ook nog even in actie, om met een blikje en een kanon een paashaas omver te schieten. Die van mij komt ver, maar raakt de paashaas niet. Stephanie daarentegen schiet de paashaas volledig aan flarden. Floor (staf) is bedroeft, haar paashaas, waar zoveel liefde en energie in is gestoken is stuk…

We houden de moed erin

We moeten verder, we zijn immers nog niet op de helft. Ondanks het mooie weer, is het een zware tocht. Stephanie en Linda beginnen te zingen om de moed erin te houden. Er komt een breed scala aan nummers voorbij, van Kinderen voor Kinderen tot Guus Meeuwis.

Het idee was om bij de lunchpost niet te lang te blijven zitten. Maar ja, als je een heerlijke linksdraaiende soep aangeboden krijgt, dan zeg je daar geen nee tegen. Uiteindelijk worden we toch vriendelijk verzocht te vertrekken. Linda twijfelde nog voor de lunchpost of ze wel verder zou gaan. “Ik ga even in beraad en laat het jullie na de lunch weten”. De bikkel slingert toch haar rugzak weer op en stapt, met wat moeite, gewoon weer door.

Het gaat moeizaam, stapje voor stapje, maar we houden de moed erin. Een post waar we eieren moeten zoeken kan natuurlijk niet ontbreken. Hier neemt Linda een wijs besluit, hoe moeilijk ook, maar ze stopt. Ze heeft teveel last van haar schenen en voeten. We nemen innig afscheid en ik loop samen met mijn maatjes Stephanie en Bas verder. Het zijn redelijke rechte stukken die we nu moeten lopen, maar de Alphense bossen zijn prachtig.

Nog 3 kilometer…

Niet veel later schrik ik op door een luide kreet “Scouting Montfoooooort!!!”. Daar staat Linda bij de volgende post. Tijd voor wentelteefjes. Terwijl Stephanie gaat bakken, ga ik op zoek naar de volgende aanwijzing. Deze ligt in een duiker. Op mijn buik, weet ik met moeite (en hulp van Bas) het touwtje te bereiken waarmee ik de aanwijzing tevoorschijn tover. Snel een foto en daarna genieten van de wentelteefjes van Stephanie.

 

Nu begin ik mijn voeten ook goed te voelen, is het nog ver? Volgens onze berekeningen kan het niet meer dan 3 km zijn. Nog even doorzetten dus.

We voeren het volgende coördinaat in en bepalen onze route op de kaart. Deze brengt ons bij een prachtig meer. Het enige nadeel is dat het meer wat meer ruimte wil hebben en daar het pad voor gebruikt. Na wat stuntelwerk en een paar natte schoenen, kunnen we weer verder.

 

We made it!

Met steun aan elkaar, oppeppende woorden, of gewoon even stilzwijgend naast elkaar lopen bereiken we, na 20 kilometer, vermoeid het kampterrein. Ik heb het geluk dat mijn tentje al klaarstaat, wat is Linda toch een schat!

Als iedereen binnen is, mogen we plaatsnemen in het openluchtwokrestaurant. Op Zweedse fakkels mogen we onze eigen wokmaaltijd bereiden. Super leuk om te doen en het smaakte heerlijk! De Zweedse fakkels belanden in de kampvuurbak, waar we tot laat in de avond van genieten.

Het was een pittige, maar leuke tocht vandaag. Vooral het onderlinge contact met de andere deelnemers maakt een HIT altijd weer speciaal. Er wordt veel kennis uitgewisseld en het heeft me weer op veel ideeën gebracht voor de draaiavonden en kampen met de verkenners van Scouting Montfoort.

Wil je weten hoe het ons de andere dagen van de GPS-Hike verging? Lees hier de blogpost van dag 1, dag 2 en dag 4.